sihay

Tam karşı dairemde yaşıyordu.  Rengi siyahtı.  Adını  “Sihay”  koymuşlardı.  “Y”  ve “H”nin yerini değiştirilmesi anadan doğma siyahlığını farklı bir havaya sokmuştu.  O da bunun farkında olacak ki;  beni her gördüğünde kuyruğunu havaya diker, tıslardı. Ondan nefret ederdim… Aslında ondan değil de sahibinden yani ev sahibimden nefret ederdim.  Sihay, belki de sadece onun iticiliğini arttıran bir ayrıntıydı benim için. Ayda bir, avuç dolusu para tombul ve beyaz ellere bırakıldığında ya da her kapı açıldığında yerde iki iri yeşil göz beni izlerdi. Bir gün onu kapının dışında buldum.  Kapı üstüne kapanmıştı.  Uzun uzun bakıştık. Sessiz ama hızlı hareketlerle ceketimin içine gizleyip;  koşarak arabama atladım. O, bu kaçırılıştan hiç rahatsız olmadı.  Onu çok uzaklarda bir yere öylece bıraktım;  aç ve susuz!