Mehmet’in Pabuçları…

Ahmet gözlerinde biriken yaşa aldırmaksızın elindeki pabuçları patlıcan moru kadife bir bezle sildi,  parlattı.  Her zamanki alışkanlıkla şahlanan tükürüğünü çarçabuk geri yuttu.  Çünkü tek yumurta ikizi olan kardeşi Mehmet pabuçlarının tükürükle temizlenmesinden nefret ederdi.  Dedesinden  “Hadi oğul vakitlice git de pabuçları uygun bir yere koy.”   buyruğunu alır almaz,  Ahmet parmaklarının ucunda geçti kalabalık sofayı … Yarım kalmış minik yüreğini paramparça eden uğultuların kollarından kurtulup,  Mehmet’e ağıtlar yakan anasına da görünmeden dışarı attı kendini. Gözlerinde Mehmet ve gözyaşı, çarçabuk pabuçlarını giydi.  Kapıyı da acı haberi duyup gelen, gidenler için açık bıraktı… Epey yürüdü,  nerede duracağını,  ne yapacağını bilemeden yürüdü…  Bir hızlı,  bir yavaş…  Sonra elinde sıkıca tuttuğu pabuçlara baktı,  öylesine yeniydiler ki!  Alalı daha bir ay bile olmamıştı.  Ne kadar çok sevinmiş, babalarının boynuna sarılarak teşekkür etmişlerdi…