Yazının orijinaline ulaşabileceğiniz link: http://issuu.com/2fmaganize/docs/05_2f_magazine_eyl__l/14?e=8421796/5212895
Gitmenin zamanı değildi be hocam!
En son yaklaşık 10 gün önce konuşmuştum… “Sesiniz ne kadar canlı ve güzel geliyor” dediğimde keyiflenmişti… “Valla çok özledim hocam” dediğimde de kendine has gülüşüyle “Üzülme gelirsin kızım ama geleceğin tarihi mutlaka önceden bildir bana.”demişti. Hayatın koşuşturmasında bir türlü kendimi Ankara’ya atamamıştım. Yıllardır yüz yüze görüşemediğimiz için de her konuşmamızda kendimi suçlardım. O da “Boşver gelirsin bir gün. Peki, asıl sen nasılsın kızım, iyi misin? Ailen nasıl? Her şey yolunda mı?” gibi soruları tatlı tatlı sorar, benim heyecanla anlattıklarımı da sabırla dinlerdi…
Bilirdim severdi beni… Benim hayatımda iz bırakan birkaç isimden biriydi… O da bunu biliyordu. Evet, sadece benim için değil Türkiye’de 7’den 70’e bir çok insanın sevgisini kazanmış olan değerli insan Turgut Özakman’dan bahsediyorum… Herkesin hayatında farklı bir şekilde yer alıp güzel anılar bıraktığına emin olduğum çok değerli bir insandı. Çok kısa bir süre önce sonsuzluğa uğurladığım değerli dostumun bendeki izini, ona olan sevgimi ve saygımı yapabildiğim en güzel şekilde kelimelerimi kullanarak kısaca anlatmak istedim!
Tünelin sonunda her zaman bir ışık olabileceğini ondan öğrendim!
20’li yaşlarımın başında oyun yazarlığıyla bozmuşum aklımı… Müşdat Gezen’in sanat merkezinde bu bölüme de kabul edilmişim. Başlayacağım ama işi gücü de bırakmak gerek. Haliyle bırakamadık! İçimdeki yazma aşkı o sıralar tiyatro oyun yazarlığı olarak vücut bulmuş… Bir gün üzgün süzgün kitaplar arasında gezerken ona rastladım. Hayır Turgut Özakman’a değil ama onun benim için çok çok kıymetli olan kitabına… Adı: “Oyun ve Senaryo Yazma Teknikleri”ydi… İçimdeki sevinci tarif edemem. Sanki melekler bana sen kendini üzme al bu kitabı demişti… Bir teselli ikramiyesiydi sanki! Gerçekten hayalperestçe gelebilir ama tam da böyle hissetmiştim… Kitabı bitirdiğimde teşekkür etme ihtiyacıyla yanıp tutuşuyordum… Yayınevinin geri dönüş yapma ihtimalinin çok zayıf olacağını bile bile faks gödererek Turgut Özakman’a ulaşmayı denemiştim.
Tüm içtenliğimle yaşadığım hayalkırıklığı sonrasında kitabın bana verdiği gücü anlatmıştım ve Turgut Özakman’la tanışmak istediğimi yazmıştım… Kısa bir süre sonra da kendisiyle önce telefonla sonra yüz yüze görüşmelerimiz başladı. Bu değerli insan 16 yıldır benim hayatımda çok özel bir yerdeydi. Bana kızım demesinin mutluluğunu anlatmam mümkün değil! Nasıl anlatılır ki tarifi imkansız bir hüzün var yüreğimde… Çok yakınlarının ve sevdiklerinin ne kadar üzgün olduğunu düşünemiyorum bile… Hepsine sabır diliyorum.
Öyle çok sık yüz yüze görüşemezdik… Ne zaman İstanbul’da bir kitap fuarı olsa bana bilgi verir ben de iki elim kanda da olsa orada olmaya çalışırdım… Çok kıymetliydi, ağzından çıkan her kelime kulağıma küpeydi. Her buluşma benim hayatıma ışık tutan öğütler, nasihatler ve cesaretlendirici cümlelerle doluydu… Tünelin sonunda her zaman bir ışık olabileceğini ondan öğrendim… Hayatın bana vermediklerini gerçekten kalpten istersem, azmedersem alabileceğimi de… Gerçekten ne yapmak istediğimin izini sürmeyi de… Belki de kendime güvenmemi sağlayan en önemli kişilerden biriydi. Benim hayatımdaki en önemli rolü ise; herkesin hocam dediği önemli bir yazarın kalben evlat edindiği alaylı bir öğrencisi olmamdı… Öyle ki tiyatro oyunları dahil her kitabını okumuş, hatmetmiştim…
Şu anda 20 yaşımdaki halime hayal kurabildiği ve onlara ulaşmak için çabaladığı için sımsıkı sarılıp teşekkür etmek isterdim… Yoksa kalemimi keşfetmeme yardımcı olan ve bu satırları hediye edeceğim güzel dost Özakman’a nasıl ulaşabilirdim!
Cennetinde rahat uyu can insan…
